Sprawy pogrzebów załatwiane są o każdej porze. Wymagane dokumenty do pogrzebu chrześcijańskiego:
- dokument ” Część przeznaczona dla administracji cmentarza” – wydany przez USC
- zaświadczenie o korzystaniu z sakramentów świętych i o ewentualnie przyjętym przed śmiercią sakramencie namaszczenia chorych
- Jeśli pogrzeb ma odbyć się w innej parafii, należy zgłosić ten fakt w kancelarii parafialnej, aby uzyskać odpowiednie pozwolenie
Kierownik cmentarza: Marcin TOMOSZ tel. 664 706 131
Instrukcja w sprawie pogrzebu – z nauczania Kościoła. W liturgii pogrzebowej Kościół modli się i składa eucharystyczną ofiarę za tych, którzy z Chrystusem przeszli przez śmierć do życia a potrzebują oczyszczenia duszy, by mogli być przyjęci do społeczności świętych w niebie. W ten sposób Kościół wyprasza pomoc zmarłym i okazuje szacunek dla ich ciała a żyjącym niesie pociechę płynącą z nadziei na życie wieczne. Wierni zmarli powinni być pochowani zgodnie z przepisami prawa (kan. 1176 – „Niech pamiętają wszyscy, a zwłaszcza kapłani, gdy w obrzędach pogrzebowych polecają zmarłych Bogu, że ich obowiązkiem jest umocnić nadzieję uczestników pogrzebu i ożywić wiarę w tajemnicę paschalną oraz w zmartwychwstanie umarłych i to w taki sposób, aby okazując macierzyńską miłość Kościoła i niosąc pociechę płynącą z wiary, podnieść na duchu wierzących, a nie urazić pogrążonych w żałobie. W przygotowaniu i urządzeniu obrzędów pogrzebowych niech kapłani z wielką delikatnością potraktują osobę każdego zmarłego i okoliczności jego śmierci oraz żałobę rodziny i potrzeby chrześcijańskiego życia. Niech również mają szczególny wzgląd na tych, którzy uczestniczą w pogrzebie i słuchają Ewangelii, czy to będą akatolicy, czy katolicy bardzo rzadko lub nigdy nie uczestniczący we Mszy św., albo nawet tacy, o których sądzi się, że utracili wiarę. Dla wszystkich bowiem nabożeństwo pogrzebowe powinno być z reguły odprawione we własnym kościele parafialnym zmarłego zmarłego (kan. 1177). Podstawą przynależności parafialnej jest przede wszystkim stałe lub tymczasowe zamieszkanie. Dla zmarłego, który nigdzie nie miał stałego lub tymczasowego zamieszkania, parafią właściwą do odprawienia do odprawienia pogrzebu jest parafia zgonu. Każdy jednak wierny, albo ci, do których należy troska o pogrzeb zmarłego mogą wybrać inny kościół na nabożeństwo pogrzebowe za zgodą zarządcy tego kościoła, i po zawiadomieniu własnego proboszcza (kan. 1177). Pogrzeb samobójców – Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1983, w odróżnieniu od Kodeksu z roku 1917, wśród tych, którzy winni być pozbawieni pogrzebu kościelnego nie wymienia samobójców. Według powszechnego zdania psychiatrów ci, którzy odbierają sobie życie nie są w pełni odpowiedzialni za czyn samobójczy. Dlatego, jeżeli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła, nie odmawia się im pogrzebu kościelnego. Uczestnikom takiego pogrzebu należy wyjaśnić sytuację. Samobójcę, który przed zamachem na własne życie dawał zgorszenie, należy traktować jak jawnego grzesznika. Kremacja zwłok – chociaż Kościół usilnie zaleca zachowanie zwyczaju grzebania ciał zmarłych to jednak nie zabrania kremacji, jeśli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej (kan. 1176). Obrzędy, które zwykle są w kaplicy lub przy grobie mogą w przypadku spalenia zwłok być odprawiane w budynku krematorium, a nawet w samej sali krematorium, jeśli nie ma innego odpowiedniego miejsca. Przez odpowiednie pouczenie należy zapobiec niebezpieczeństwu zgorszenia lub indyferentyzmu religijnego. Ekshumacja – o zamierzonej ekshumacji powinien być powiadomiony zarząd cmentarza. Ekshumacja zwłok powinna się odbywać we wczesnych godzinach rannych w okresie od 16 października do 15 kwietnia. Należy też powiadomić właściwego inspektora sanitarnego. Może on zezwolić na dokonanie ekshumacji w innym niż w wyżej podany m terminie.